Η αναγνώριση της ιστορικής υπόσχεσης προς τους Κούρδους διασφαλίζει το στρατηγικό μέλλον του Ισραήλ.

Ο Ιμπν Καλντούν είπε χαρακτηριστικά: «Η γεωγραφία είναι πεπρωμένο». Η γεωγραφία διαμορφώνει τις αποφάσεις των πολιτικών και των στρατηγών. Η αρχή αυτή αποδεικνύεται από τη σημασία των υψωμάτων του Γκολάν και του όρους Ερμών. Το Ισραήλ δεν μπορεί να επιτρέψει στους εχθρούς του να ελέγχουν τα Υψώματα του Γκολάν- ως εκ τούτου, είναι αναγκασμένο να τα ελέγξει ή να τα προσαρτήσει. Από τη σκοπιά του Ισραήλ, οι περιοχές αυτές αποτελούν στρατηγικές θέσεις άμυνας- στα χέρια του εχθρού, μετατρέπονται σε στρατηγικές απειλές. Η σημασία του Κουρδιστάν για το Ισραήλ πρέπει να γίνει κατανοητή από μια παρόμοια στρατηγική σκοπιά. Σύμφωνα με τις τρέχουσες εκτιμήσεις, το Κουρδιστάν είναι το σημείο όπου μπορεί να διακοπεί η υλικοτεχνική πρόσβαση του Ιράν στους πληρεξουσίους του. Από αυτό το πλεονεκτικό σημείο, παρατηρεί κανείς τον άμεσο χερσαίο διάδρομο που εκτείνεται μέσω του Ιράκ και της Συρίας προς τα σύνορα του Ισραήλ.

Εάν οι Κούρδοι υποστηρίζονταν για να σχηματίσουν τη δική τους υπηρεσία στο βόρειο τμήμα της Συρίας και του Ιράκ και στη συνοριακή περιοχή μεταξύ των δύο και τους παραχωρούνταν ο έλεγχος εδαφών από τα τουρκικά σύνορα του Ιράκ και της Συρίας προς τα νότια μέχρι το σημείο όπου συναντώνται τα σύνορα του Ιράκ, της Συρίας και της Ιορδανίας, η επιρροή τους θα μπορούσε να δικαιολογηθεί για την ασφάλεια του Ισραήλ. Ωστόσο, ενώ αυτό αντιμετωπίζει την ιρανική/σιιτική απειλή, δεν μετριάζει την άλλη, μεγαλύτερη απειλή: Την Τουρκία. Σε προηγούμενο άρθρο, εμβάθυνα στην ιστορία του τουρκικού ρατσισμού και την εξέλιξή του από την ιεραρχική δομή του συστήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που βασιζόταν στη Σαρία. Σύμφωνα με αυτό το σύστημα, οι μουσουλμάνοι ήταν ανώτεροι- αυτή η έννοια επαναπροσδιορίστηκε ως «Τούρκοι» με την εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας. Στην οθωμανική εποχή, οι μουσουλμάνοι συνυπήρχαν με τους μη μουσουλμάνους (τους dhimmis), αλλά στη σύγχρονη Τουρκική Δημοκρατία, η τουρκική ταυτότητα κατασκευάστηκε για να διεκδικήσει τη γη αποκλειστικά για τους μουσουλμάνους που ταυτίζονται ως Τούρκοι. Αυτή η ιδεολογία είχε ως αποτέλεσμα τη μη αναγνώριση της κουρδικής ταυτότητας και τον συστηματικό ρατσισμό εναντίον τους.

Αν σε αυτό προσθέσει κανείς τις αλυτρωτικές πολιτικές του ισλαμιστή προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Ανατολική Μεσόγειο, η Τουρκία αποτελεί άμεση απειλή για το Ισραήλ. Ο Ερντογάν απολαμβάνει ισχυρής εσωτερικής υποστήριξης, αλλά το πραγματικό ζήτημα έγκειται στον σχεδόν απόλυτο έλεγχο του ιδίου και του κόμματός το ΑΚP επί της αναθεωρημένης δημοκρατίας. Η λαβή του στο κράτος αφήνει ελάχιστα περιθώρια για δημοκρατική αντιπολίτευση. Ασφαλές στο εσωτερικό, το καθεστώς του συνεχίζει να επεκτείνει τα σύνορά του, προσθέτοντας τη βόρεια και δυτική Συρία στην ήδη κατεχόμενη βόρεια Κύπρο. Στο εξωτερικό, στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια και Δυτική Αφρική, ο Ερντογάν είναι σύμμαχος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, αλλά δεν διστάζει να ευθυγραμμιστεί με ομάδες όπως η Αλ Κάιντα - εμφανής η υποστήριξή του στη Hayʼat Tahrir al-Sham - ή ακόμη και με το ISIS. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Κομπάνι, όπου σφυρηλατήθηκε η κουρδο-δυτική συμμαχία, η Τουρκία επέτρεψε στους μαχητές του ISIS να χρησιμοποιούν τουρκικές συνοριακές περιοχές για να επιτίθενται στους Κούρδους μαχητές από πίσω.

Με την κατάρρευση του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ, η Συρία έχει γίνει ένα ανοιχτό πεδίο για την τουρκική επιρροή. Αρχικά, η Τουρκία ασκούσε τον έλεγχο σε ορισμένα βόρεια εδάφη άμεσα ή μέσω μισθοφόρων που σήμερα ονομάζονται Συριακός Εθνικός Στρατός. Σήμερα, ο μόνος συνεχιζόμενος πόλεμος στη Συρία είναι οι επιθέσεις του τουρκικά κατευθυνόμενου SNA στις κουρδικές περιοχές που υπερασπίζονται οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις. Μετά την πτώση της Δαμασκού, ο SNA έχει καταλάβει εδάφη όπως το Τελ Ριφάτ στη βορειοδυτική Συρία και την πόλη Μανμπίτζ. Μόλις μια περιοχή τεθεί υπό τον έλεγχο του SNA, ακολουθεί η τουρκική κατοχή, με διορισμένους από την Τουρκία κυβερνήτες, γραφειοκρατίες που πληρώνονται από την Άγκυρα, τουρκικά ταχυδρομικά συστήματα, την τουρκική λίρα ως νόμισμα και προγράμματα σπουδών που διαχειρίζεται η Τουρκία. Αυτό ισοδυναμεί με de facto προσάρτηση, αν και μη δηλωμένη. Ωστόσο, οι φιλοδοξίες της Τουρκίας επεκτείνονται περαιτέρω.

Στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 2019, ο Ερντογάν μοιράστηκε έναν χάρτη που δείχνει τον επιθυμητό έλεγχο της Τουρκίας σε όλη τη βόρεια Συρία. Τότε τίθεται το ερώτημα: Τι θα κάνει η Τουρκία στη συνέχεια; Οι ενέργειες και η ρητορική της Τουρκίας πρέπει να εξεταστούν μαζί. Οι πράξεις αποκαλύπτουν μια αλυτρωτική επιδίωξη για πρώην οθωμανικά εδάφη, ενώ η ρητορική δηλώνει μια αποστολή για την «απελευθέρωση της al-Quds» (Ιερουσαλήμ), με πρώτο ορόσημο την πρόσβαση στη Δαμασκό. Ένα κουρδικό κράτος που θα ελέγχει εδάφη από το Ιράν έως το Ισραήλ θα αποτελούσε πολύτιμο πλεονέκτημα για την άμυνα του Ισραήλ. Ενώ ο σιιτικός άξονας με επικεφαλής το Ιράν αποδυναμώνεται, ένας άλλος άξονας - ο τουρκικός άξονας - αναδύεται, χρησιμοποιώντας παρόμοια αντι-ισραηλινή ρητορική για να ενώσει τους σουνίτες Άραβες κάτω από την τουρκική σημαία.

Η ΛΥΣΗ είναι απλή: υποστηρίξτε τους Κούρδους για να νικήσουν τους Τούρκους μισθοφόρους σε όλη τη βόρεια Συρία, εμποδίζοντας την τουρκική πρόσβαση στη Δαμασκό και νοτιότερα. Η κουρδική νομιμοποίηση στα εδάφη τους είναι ισχυρή και η αντίθεση στην εκπροσώπησή τους θα προέρχεται μόνο από την Τουρκία - ένα εμπόδιο που θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί. Οι Κούρδοι είναι όλο και περισσότερο φιλοϊσραηλινοί και αποτελούν τον κατάλληλο σύμμαχο για την εξισορρόπηση της περιφερειακής πολιτικής. Τι κερδίζουν οι Κούρδοι από αυτό; Τα πάντα, ξεκινώντας από τις υποσχέσεις που έδωσε το 1918 ο πρόεδρος των ΗΠΑ Γούντροου Ουίλσον στα δεκατέσσερα σημεία του. Το 12ο σημείο ανέφερε: «Το τουρκικό τμήμα της σημερινής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα πρέπει να εξασφαλίσει μια ασφαλή κυριαρχία, αλλά οι άλλες εθνότητες που βρίσκονται τώρα υπό οθωμανική κυριαρχία θα πρέπει να εξασφαλίσουν αναμφισβήτητη ασφάλεια ζωής και μια απολύτως ανενόχλητη ευκαιρία για αυτόνομη ανάπτυξη. Τα Δαρδανέλια θα πρέπει να ανοίξουν μόνιμα ως ελεύθερη δίοδος για τα πλοία και το εμπόριο όλων των εθνών υπό διεθνείς εγγυήσεις».

Το 12ο σημείο ισχύει σήμερα όπως και το 1918, όχι μόνο στην περίπτωση των Κούρδων αλλά και στην περίπτωση των Δαρδανελίων, όπου η άρνηση της Τουρκίας να παραχωρήσει ελεύθερη διέλευση στους στόλους των κρατών του ΝΑΤΟ περιπλέκει την υποστήριξη της Ουκρανίας έναντι της Ρωσίας. Η αναγνώριση της ιστορικής υπόσχεσης προς τους Κούρδους και η εξασφάλιση της ελεύθερης διέλευσης των Δαρδανελίων είναι βασικά βήματα για την αντιμετώπιση των σύγχρονων γεωπολιτικών προκλήσεων - και για τη διασφάλιση ενός πιο σταθερού και στρατηγικά πλεονεκτικού μέλλοντος για το Ισραήλ στην περιοχή.

Πηγή : https://www.jpost.com/opinion/article-840350